życie to teatr, a my jesteśmy aktorami, którzy grają.

_hemoglobina.

Życie to teatr.
czy zgadzacie się z tym stwierdzeniem?

szemrzem

ależ oczywiście!

każdy gra. nie ma osoby, która byłaby zupełnie sobą. tylko kiedy śpisz, to nie udajesz, taka prawda.
w szkole starasz się być sobą. starasz się, ale zależy ci, żeby wypaść dobrze. więc zaczynasz kreować się na kogoś, kim nie jesteś.

oczywiście, są osoby, którym nie zależy tak bardzo na opinii innych i nikogo nie udają, ale są to wyjątki od reguły i rzadko spotykane dziwolągi. nic w tej nazwie obraźliwego, broń Boże. chcę tylko podkreślić i pokazać, jak zazwyczaj tacy ludzie są przez otoczenie odbierani.

osobiście udaję trochę tylko przed rodziną. to głupie, nie zaprzeczę, ale jakoś wydaje mi się, że nie zaakceptowano by mojego normalnego zachowania w stu procentach.

Astre

E. Stachura - "Życie to nie teatr

Życie to jest teatr, mówisz ciągle, opowiadasz;
Maski coraz inne, coraz mylne się nakłada;
Wszystko to zabawa, wszystko to jest jedna gra
Przy otwartych i zamkniętych drzwiach.
To jest gra!

Życie to nie teatr ja ci na to odpowiadam;
Życie to nie tylko kolorowa maskarada;
Życie jest straszniejsze i piękniejsze jeszcze jest;
Wszystko przy nim blednie, blednie nawet sama śmierć!
Ty i ja teatry to są dwa. Ty i ja!

Ty-ty prawdziwej nie uronisz łzy.
Ty najwyżej w górę wznosisz brwi.
Nawet kiedy źle ci jest, to nie jest źle.
Bo ty grasz!

Ja duszę na ramieniu wiecznie mam.
Cały jestem zbudowany z ran.
Lecz nie ja kaleką jestem, tylko ty!

Dzisiaj bankiet u artystów, ty się tam wybierasz;
Gości będzie dużo, niedostępna tyraliera;
Flirt i alkohole, może tańce będą też
Drzwi otwarte zamkną potem się.
No i cześć!

Wpadnę tam na chwilę zanim spuchnie atmosfera;
Wyjdę na ulicę, przy fontannie zmoczę łeb;
Wyjdę na przestworza, przecudowny stworzę wiersz.
Ty i ja - teatry to są dwa!
Ty i ja!

Ty-ty prawdziwej nie uronisz łzy.
Ty najwyżej w górę wznosisz brwi.
I nie zaraźliwy wcale jest twój śmiech.
Bo ty grasz!

Ja duszę na ramieniu wiecznie mam.
Cały jestem zbudowany z ran.
Lecz gdy śmieję się, to w krąg się śmieje świat!

Moje zdanie na ten temat jest podzielone. Na pewno są ludzie, którzy grają. Nie potrafią ukazać swojego prawdziwego oblicza. Może to wina kompleksów? Niektórzy ukrywają też gniew, złość, smutek, aby nie martwić bliskich, aby nie dać się zauważyć. Ale są też ludzie szczerzy, którzy dzielą się radościami, smutkami. Zgadzają się w ten sposób na cierpienie, ale nie chowają się i to dobrze. Każdy z nas powinien starać się w każdej sytuacji być sobą, ale wiem, że nie zawsze się da. Tak czy siak:
Najgorsza prawda jest lepsza niż najpiękniejsze kłamstwo.

Mergia

ach, to teatrum mundi, temat niewyczerpany od stuleci, więc coś w tym musi byc.

tu chodzi chyba nie tylko o maski, ale i o zmiany ról.
jak to śpiewano:
Tragiczni komedianci
Od tylu lat ci sami
Niepowtarzalne stworzą kreacje
Zamieniając się znowu rolami

Ten, który dziś gra króla
Do wczoraj nosił halabardę
A jutro będzie tylko błaznem
Prawa tej sceny są twarde

z tym trudno się nie zgodzic.

tartak wyrazów

tak, życie to gra. nikt nie jest tak na prawdę prawdziwy, każdy udaje kogoś kim nie jest, może nie ciągle, ale jestem pewna, że tak jest.
Zgadzam się z Astre, że nie każdy pokazuje uczucia, z różnych powodów. ja też czasem udaję, ale tylko wtedy gdy nie czuję się w towarzystwie dobrze.

_hemoglobina.

podzielone.
ludzie czasami grają inne role, zmieniają twarze aby przypodobać się innym, stać się tymi lepszymi.
ale istanieją i tacy, któzy czegoś takiego nie robią.
włąśnie takich ludzi szanuję.

Mergia

tartak wyrazów

Mergia

Funny Otherwise

To zależy od tego, za co generalnie uważa się teatr. Bo owszem, gramy - choć nie nazwałabym tego tak po prostu 'grą', przez co miałybyśmy rozumieć udawanie, nawet pozerstwo, krętactwo i nieszczerość. Jasne, że nie - przyjmowanie nowych ról i przywdziewanie nowych masek w zdrowym stopniu leży w ludzkiej naturze, i nie można tego porównywać do aktorskiej gry w teatrze. Nie możemy zaskarbić sobie popularności w szkole tą samą siłą, którą namawiamy rodziców na zgodę na cokolwiek (nic mi nie przychodzi do głowy, a nie chcę przegiąć z przykładami): by osiągać sukcesy w wielu dziedzinach, musimy być wielofunkcyjni, aktywni na paru polach (to odróżnia nas od zwierząt, dodam).
Jest jednak znacząca różnica między teatrem a życiem - spektakl jest zaplanowany z góry, aktorzy tylko wychodzą i wspomagają się pamięcią. Ludzie natomiast, żyjąc już w prawdziwym świecie, budząc się dzień w dzień, muszą podejmować decyzje i kierować losem na bieżąco, bez przygotowanego scenariusza. Nie zgadzam się w takim razie z tezą w temacie.
Tym fragmentem wiersza bym się poparła:
"Życie to nie teatr ja ci na to odpowiadam;
Życie to nie tylko kolorowa maskarada;
Życie jest straszniejsze i piękniejsze jeszcze jest;
Wszystko przy nim blednie, blednie nawet sama śmierć!"

Mergia

Gata

czy życie to teatr? bywa, że nim jest. to zależy od odwagi. czy jesteś na tyle odważny, by pokazać swoją twarz publice? czy jesteś na tyle odważny, by usłyszeć słowa gorzkie? czy jesteś na tyle odważny, by usłyszeć słowa słodkie i nie zakochać sie w sobie.

ludzie grają. grają od stuleci, tysięcy lat i grać będą do końca. nie wszyscy, oczywiście. może próbują ukryć to, z czego nie są dumni, może próbują być tymi, o których zawsze marzyli. może kierują nimi zupełnie inne pobudki, nie zawsze brzmiące tak moralnie, jak te wyżej przeze mnie wymienione. ale wkraczać do cudzych umysłów nie będę, bo nie jestem psychologiem.

są i ludzie, którzy są sobą i właśnie tym często wyrządzają większe zło. na wszystko trzeba spojrzeć obiektywnie. nie oceniaj, mówiąc: "jesteś zły, bo jesteś tym, kim nie jesteś", co w sumie pokazuje, że jest się dobrym, ale nieważne. nie wiadomo, co zmusza człowieka do przyodziania maski, do założenia sztucznych rękawiczek, do wypracowanego uśmiechu. może to chęć bycia zauważonym, może to odskocznia od rzeczywistości, a może chęć wyrządzenia krzywdy. cholera wie. jednego jestem pewna... nie wolno oceniać, gdy nie zna się całej sprawy.